OVER MIJ

MIJN VERHAAL

Ik was mij al een tijdje aan het verdiepen in Advaita (non-dualiteit). Het idee dat alles één is en er eigenlijk geen scheiding bestaat, behalve dan dat wij die wel ervaren. Ik stond aan het begin van mijn reis, en ik voelde dat daar veel zat, maar het wilde nog niet klikken. Ook had ik veel gesprekken over Ayahuasca en kwam ik dat overal tegen, ik werd geroepen door de plant. Al wilde ik dat nog niet aan mijzelf toegeven omdat ik veel te bang was. Ik weet nog dat ik er jaren geleden iets over had gelezen maar toen keihard riep: 'Nooit dat ik iets zou nemen waarbij ik het gevoel zou hebben dat ik dood zou gaan, dan ben je toch gestoord als je dat doet'. Little did I know.

Als ik in deze jaren iets heb geleerd dan is het wel dat je bevrijding ligt op de plek waar je angst het grootst is. Dat is dan de afgelopen jaren ook mijn 'raadgever' geworden. Volg je angst, en ga er doorheen, aan de andere kant van de angst ligt wat je zoekt. Vreselijk vond ik dat overigens, want als één emotie de overhand had in mijn leven, dan was het wel angst. Ik was echt o ve ral bang voor. Als je mij op dat moment had verteld dat ik mijn angst in de toekomst juist zou gaan volgen had ik je voor gek verklaard.

Maar toen kwam die dag in december 2019. Ik voelde me vreselijk. Was alleen maar aan het huilen en kon niks anders dan op de bank liggen.  Er was een plek in Rotterdam waar je ayahuasca kon drinken en voor ik het wist had ik een mail gestuurd. Ze belde mij twee dagen later en na dat gesprek had ik een week later mijn eerste ceremonie ingepland.

Wat er gebeurde tijdens mijn eerste ceremonie zal ik nooit meer vergeten. Er waren twee shots van het medicijn nodig om door mijn ego en angst heen te breken. Maar toen dat eenmaal was gelukt was ik dood. Of tenminste; ik kwam terecht in wat ik, sinds klein meisje, dacht dat de dood was. Het was helemaal zwart, donker en er was alleen maar pijn en verdriet. Ik had geen lichaam meer. Ik bestond alleen nog maar. In die donkerte. Later kwam ik er achter dat al die donkerte, dat wil zeggen; angst, pijn, verdriet, schaamte, rouw etc., was van de mensen om mij heen. Alles wat ik had geabsorbeerd voor de mensen van wie ik hield zodat zij het zelf niet hoefden te dragen. En vanaf dat moment begon het loslaten van alles wat ik had geabsorbeerd, gedragen, eigen gemaakt in mijn jaren op aarde. 

​

Na die ceremonie kwam ik erachter dat alleen ayahuasca drinken bij lange na niet voldoende was. Het is fantastisch dat je inzichten krijgt, dingen loslaat en omhoog kan halen wat er in de onderstroom ligt, maar het echte werk begint erna pas. In het echte leven. Het toepassen. Het doorwerken van alle weerstanden die jouw ego creëert om maar in het oude te blijven. Om je maar in veiligheid te houden. En dat is echt niet niks. Iedereen kan zoiets drinken maar het echte harde, rauwe werk moet je hier doen. Nieuwe keuzes leren maken. Oud gedrag transformeren naar nieuw gedrag. Maar hoe doe je dat als je geen idee hebt wat die nieuwe keuzes zijn. Ik ben iemand die het beste leert door trial & error. Ik moet alles zelf uitzoeken en ondervinden.

Daarom ben ik eerst de opleiding Holistische Therapie gaan doen. Daar heb ik in twee jaar tijd alles geleerd over de meerdere lagen van een mens en daarmee theorieën en methodes leren kennen die hierbij hebben geholpen. Tijdens Holistische Therapie maakte ik kennis met Systemisch werk en Familieopstellingen. Dit had meer mijn interesse dan wat dan ook ooit eerder had gehad. Ik moest en zou alles te weten komen wat erover te weten was. Ik ben toen een cursus gaan doen, en toen nog één en nog één. Voor mij is het Systemisch veld iets ongrijpbaars en fascinerends. Het mengt magie en psychologie op zo'n fascinerende manier dat ik er nooit genoeg van kan krijgen. En daarnaast is het ook de enige methode die ik ooit gezien hebt, die in éen klap ontzettend ingewikkelde vraagstukken kan ontrafelen.

Maar ik heb het geweten. Ik werd ondergedompeld in de wereld van familie dynamieken, verstrikkingen en patronen die van generatie op generatie zijn doorgegeven. Wat een intensiteit was dat. Maar het heeft mij ook meer opgeleverd dan wat dan ook. Aangezien ik geloof dat bijna alles ontstaat in je kindertijd of jeugd. Of dat je transgenerationeel trauma bij je draagt dat alles beïnvloed wat je doet of juist niet doet in je leven. En omdat kinderen zo ongelofelijk kwetsbaar zijn en nog zo puur, dat we niet anders kunnen dan mechanismes opbouwen die ons beschermen tegen de buitenwereld. En dat is denk ik nog niet eens het probleem. Het probleem is dat wij ze als volwassenen niet afleren. Waardoor we eigenlijk nog steeds 'grote' kinderen zijn in een volwassen leven. Gelukkig kunnen we daar bewust van worden en onze verantwoordelijkheid nemen zodat we dit alles weer los kunnen laten om zo het leven te leiden wat we willen.

En daar wil ik, na al die jaren zelf de reis te hebben gemaakt, jou maar al te graag bij helpen. Want ik heb veel alleen gedaan, maar ook mensen gevonden die mij onvoorwaardelijk hebben ondersteund tijdens dit levens veranderende proces. En tegelijkertijd weet ik als geen ander hoe het voelt om eenzaam te zijn. Ik wens jou steun en ik wens jou toe dat jij je hierin niet eenzaam hoeft te voelen. Daarom doe ik wat ik doe.   

​